''Πανόραμα 4 αιώνων μουσικής"

Johann KOTTER (περ. 1485-1541):

Εισαγωγή (Präambulum) σε Φα+ (1513)

Ελένη Στογιάννη, πιάνο

Γερμανός οργανίστας και συνθέτης Ελβετικής καταγωγής.

Το βιβλίο του “Ο χορός στα Γερμανικά βιβλία ταμπλατούρας”, με υλικό που συγκέντρωσε από το 1513 μέχρι το 1522, περιέχει τους πρώτους

Γερμανικούς χορούς για Εκκλησιαστικό όργανο, μεταγραφές από έργα άλλων συνθετών -όπως του Josquin- αλλά και 10 δικά του πρελούδια.

Είναι ένας από τους πολλούς συνθέτες της Γερμανικής Σχολής για Εκκλησιαστικό όργανο στα χρόνια της Αναγέννησης (15ος και 16ος αιώνας).

Bernhard SCHMID o πρεσβύτερος (περ. 1530-1592):

“Ένας καλός χορός που μας οδηγεί στην ύψιστη χαρά"

Ελένη Στογιάννη, πιάνο

Αλσατός (βλ. Γερμανός) οργανίστας και συνθέτης που πέρασε όλη του τη ζωή στο Στρασβούργο δουλεύοντας στην Εκκλησία του Αγίου Θωμά και στον Καθεδρικό Ναό της πόλης. Το 1577 δημοσίευσε το έργο του “Δύο βιβλία για τη νέα τέχνη της ταμπλατούρας στο Εκκλησιαστικό και τα άλλα πληκτροφόρα όργανα” (υπονοώντας κυρίως το κλαβίχορδο) με μεταγραφές χορών αλλά και μοτέτων κυρίως Ολλανδών συνθετών, όπως του Φλαμανδού Orlandus Lassus.

Girolamo FRESCOBALDI (1583-1643): Κουράντ σε λα-

Νικολέτα Μπάμπε, πιάνο

Ένας Ιταλός που άσκησε μεγάλη επίδραση στην Γερμανική μουσική!

Ο Frescοbaldi έζησε κυρίως στην Ρώμη, σαν τραγουδιστής και οργανίστας στην Αγία Καικιλία και αργότερα αποκλειστικά οργανίστας στον Άγιο Πέτρο. Η μουσική του -Τοκκάτες, Φούγκες, Ριτσερκάρι, Καπρίτσια- με στοιχεία χρωματικότητας και πρωτότυπη δομή, επηρέασε ιδιαίτερα τον μαθητή του Johann Jacob Froberger (1616-1667), επίσης συνθέτη και οργανίστα.

Με τον Froberger, εξ άλλου, άρχισε στις Γερμανόφωνες χώρες, μιά αλυσίδα συνθετών που έγραψαν για πληκτροφόρα όργανα, ξεκινώντας

από τον Johann Kuhnau (1660-1722) και φθάνοντας στον Mozart.

Henry PURCELL (1659-1695): “Ground gamut”,

από το έργο “Σουΐτες, ασκήσεις και κομμάτια για το τσέμπαλο”

Γιώτα Ανδρίκουλα, πιάνο

Μαθητής του συνθέτη/οργανίστα John Blow (1649-1708), τον οποίο και διαδέχτηκε στον Καθεδρικό Ναό του Westminster το 1679, ο H. Purcell αναγνωρίστηκε σαν μεγάλος συνθέτης ενόσο ακόμα ζούσε. Δημιουργός της πρώτης ουσιαστικά μεγάλης Αγγλικής όπερας,“Διδώ και Αινείας”, όπου λάμπει η εφευρετικότητα της μουσικής του σκέψης, η αίσθηση της δραματικής τέχνης και η ευαισθησία στο κείμενο και τον ρυθμό των λέξεων. Η αναβίωση της μουσικής του οφείλεται στους συμπατριώτες του, επίσης συνθέτες,

G. Holst, R. Vaughan Williams και κυρίως στον Benjamin Britten.

Thomas ARNE (1710-1778): “Ζίγκα”

Άννα-Άρτεμις Παππά, πιάνο

Διάσημος, στην εποχή του, συνθέτης κυρίως για τη μουσική του σε θεατρικά έργα, ιδιαίτερα του Σαίξπηρ. Στην Ιστορία ο Arne θα μείνει για το τραγούδι του “Rule Britannia” από το έργο (= μάσκα) “Alfred” του 1740 που χρησιμοποίησαν ο Händel, o Beethoven, o Wagner και ο Elgar σε διάφορα έργα τους. Η μελωδική και ευχάριστη μουσική του -σύμφωνα με κάποιον συγγραφέα του 19ου αι.- δεν είχε το σφρίγος του Purcell ούτε το μεγαλείο και την απλότητα του Händel· σκόπευε απλά στο να ευχαριστήσει τον ακροατή και αυτό το πετύχαινε απόλυτα.

Leopold MOZART (1719-1787):

(α) Entrée και (β) Μπουρλέσκ, παλιό λαϊκό τραγούδι

από το “Βιβλιαράκι του Βόλφγκανγκ” (1762)

Αγγελική Σταφυλά, πιάνο

Ο Λεοπόλδος Mozart, πατέρας του Wolfgang Amadeus, ανήκει στη γενιά των μουσικών ανάμεσα στο Μπαρόκ και στην Κλασσική εποχή. Νέες φόρμες, βαθμιαία υποχώρηση της πολυφωνίας και της ανάγκης για Basso continuo είναι μερικές από τις αλλαγές της ενδιάμεσης αυτής εποχής με τους συνθέτες να πειραματίζονται για καινούργια μέσα έκφρασης. Στην Γερμανία, ειδικότερα, μετά το 1750 επικρατεί το ρεύμα Empfindsamer Stil (=ευαίσθητο ύφος) με χαρακτηριστικό τον υπέρμετρο συναισθηματισμό.

Antonio SOLER (1729-1783): Σονάτα αρ. 77, σε φα#-

Βενετία Σκευοφύλακα, πιάνο

Μαθητής του Domenico Scarlatti, ο Ισπανός συνθέτης, οργανίστας και μοναχός Antonio Soler από το 1753 ήταν οργανίστας στο Μοναστήρι του Εσκολιάρ. Πέρα από ένα θεωρητικό σύγγραμμα που δημοσιεύτηκε το 1762 συνέθεσε περίπου 70 σουΐτες για τσέμπαλο, μερικά κουιντέτα για Εκκλησιαστικό όργανο και κουαρτέτο εγχόρδων κ.ά.

Joseph HAYDN (1732-1809):

Ο αριθμός 2 από τα “6 αγαπημένα μινουέττα για τσέμπαλο”

Έργο αμφίβολης πατρότητας

Κωνσταντίνα Γιαλούρη, πιάνο

Ο Haydn είναι αρκετά μεγάλος (περίπου 50 χρονών) όταν συναντά τον 27χρονο Mozart στη Βιέννη (1783/84). Τα έργα τους της εποχής αυτής δείχνουν αμοιβαία αλληλοεπίδραση. Ο Mozart συναντά τον νεαρό Beethoven στην Βιέννη και πάλι, ενώ ο Beethoven πλησιάζει το τέλος της ζωής του όταν συναντά τον 25χρονο Schubert. Αρχίζει, έτσι, η σειρά των μεγάλων Κλασσικών και Ρομαντικών συνθετών -Γερμανικής και Αυστριακής καταγωγής- που θα δεσπόζει επί πολύ στην μουσική. Η εφευρετικότητα του Haydn, το χιούμορ του, η κομψότητα και το πνεύμα της μουσικής του γραφής είναι μερικές μόνο από τις χαρές που θα δοκιμάσει όποιος αφεθεί στην μελέτη της μουσικής του.

Muzio CLEMENTI(1752-1832): Σονατίνα op. 36,

3ο μέρος: Finale Allegro

Γιόλη Αθανασοπούλου, πιάνο

Οι Σονάτες και Σονατίνες του Clementi, καθώς και οι 100 Σπουδές για τη τεχνική του πιάνου “Gradus ad Parnassum” (1817) είναι μία σημαντική προσφορά στην πιανιστική φιλολογία και παιδαγωγική της Ρομαντικής εποχής. Ο Beethoven θαύμαζε ιδιαίτερα τις Σονάτες του, ενώ πολλοί μαθητές του έγιναν διάσημοι σαν πιανίστες /συνθέτες και, κυρίως, παιδαγωγοί: ο John Field, o Cramer, o Moscheles, κ.ά. Είναι ένας από τους πρώτους μπίζνεσμεν της μουσικής, αφού το 1832 ίδρυσε στο Λονδίνο την εταιρεία κατασκευής πιάνων Clementi & Co.

Johann Anton STAMITZ (1754-πριν το 1809): Καπρίτσιο – Ροντώ

Στέλλα Ρωμνιού, φλάουτο σόλο

Αδελφός του -διασημότερου- Karl Stamitz (1745-1801), o Johann Anton έζησε αρκετά χρόνια στο Παρίσι όπου συνέθεσε και το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Ο Mozart, σ’ ένα γράμμα του (9/07/1778) προς τον πατέρα του, γράφει πολύ περιφρονητικά και για τους 2 αδελφούς. Τα αρχεία των Βερσαλλιών αναφέρουν τον J.A. Stamitz σαν μέλος της Βασιλικής Ορχήστρας από το 1782 μέχρι το 1789 οπότε ξεσπά η Γαλλική Επανάσταση και χάνονται εντελώς τα ίχνη του.

Wolfgang Amadeus MOZART (1756-1791): “Ψωμί και βούτυρο”

Βαλς σε Ντο+, Κ. 6Α anh 284n

Άννα-Άρτεμις Παππά, πιάνο

Το μουσικό αυτό αστείο είναι έργο του παιδιού-θαύματος Wolfgang Amadeus Mozart που 3 χρονών έπαιζε πιάνο, στα 5 του βιολί και στα 6 του συνέθετε δηλώνοντας πως αγαπούσε πολύ την “Κυρία Μουσική”. Είναι ένα παιδικό έργο γεμάτο χιούμορ όπου ο μικρός συνθέτης περιγράφει με αφέλεια πώς αλείφει το ψωμί με βούτυρο. Το χιούμορ, εξ άλλου, είναι χαρακτηριστικό της μουσικής του Mozart ακόμα κι’ όταν -στην ώριμη περίοδο της ζωής του- καλύπτεται από μία υποδόρια αίσθηση μελαγχολίας.

Ludwig van BEETHOVEN (1770-1827): Σονάτα αρ. 5, σε ντο-, op. 10

Γιώργος Ντάρας, πιάνο

Στον Beethoven η διεργασία της σύνθεσης ήταν μία εσωτερική, πνευματική ανάγκη και όχι μία επίδειξη δεξιοτεχνίας του μουσικού. Η εκφραστική του δύναμη και το ιδιαίτερο πιανιστικό του ύφος επηρέασαν όλους τους συνθέτες για πιάνο του 19ου αιώνα. Ο Denis Matthews γράφει: “Οι (32) Σονάτες είναι μία επιτομή του απέραντου, μουσικού και πνευματικού, ταξιδιού στη ζωή του Beethoven· αντιπροσωπεύουν την ανερχόμενη ισχύ του πιάνου μέχρι την απόλυτη υπεροχή του σαν σόλο όργανου”. Επί πλέον, καλύπτουν μία σύντομη αλλά ζωτικής σημασίας περίοδο της ιστορίας όπου οι κοινωνικές αλλαγές αντανακλώνται σε όλες τις τέχνες.

Antonio DIABELLI (1781-1858): Ο αρ. 6, “Σκέρτσο και Τρίο”, σε Ντο+,

από τα (28) “Μελωδικά κομμάτια”, op. 149

Μαργαρίτα Ντινοπούλου – Μαργαρίτα Παπαδοσηφάκη, πιάνο - 4 χέρια

Αυστριακής καταγωγής, μαθητής του Michael Haydn, γνωστός όχι μόνο σαν συνθέτης αλλά και εκδότης (Diabelli & Co, 1824), ο Diabelli δημοσίευσε έργα των Beethoven, Schubert και Cramer ενώ ένα βαλς του έγινε το κίνητρο σε 50 συνθέτες να γράψουν από 1 παραλλαγή ο καθένας. Ο Beethoven έγραψε το 1819-23 τις περίφημες 33 Παραλλαγές op. 120, πάνω στο ίδιο αυτό Βαλς του Diabelli.

Carl Maria von WEBER (1786-1826):

Σονατίνα αρ. 1 για πιάνο – 4 χέρια, 1ο μέρος: Moderato

Ηρώ Ζαντρίμα – Μαρία Εξηντάρη, πιάνο

Άλλος ένας μαθητής του Michael Haydn που το όνομα του είναι σχεδόν συνώνυμο με την Γερμανική Ρομαντική όπερα -του πρώτου μισού του 19ου αιώνα- που χαρακτηρίζεται από λιμπρέττα βασισμένα σε Μεσαιωνικούς θρύλους, με υπερφυσικά και μυστικιστικά στοιχεία καθώς και την χρήση λαϊκών σκοπών και τραγουδιών. Γνωστότερο από τα πιανιστικά του έργα είναι η “Πρόσκληση σε χορό” (1819), ένα Rondo Brillant σε Ρεb, op. 65, που ενορχήστρωσε ο Berlioz και αργότερα ο Αυστριακός μαέστρος Felix Weingartner, ενώ ενέπνευσε στον Diaghilev την χορογραφία του μπαλλέτου “Το φάσμα του ρόδου”.

Carl CZERNY (1791-1857): Ο αρ. 26 από τις 50 Σπουδές, op. 740

Δημήτρης Γιαννούλης, πιάνο

Ο Czerny υπήρξε μαθητής (1800/03) του Beethoven και επηρεάστηκε από την μουσική του Hummel και του Clementi. Ο ίδιος, με την σειρά του, δίδαξε πιάνο τον δεκάχρονο Liszt που αργότερα θα αφιερώσει στον δάσκαλο του τις “12 μεγάλες σπουδές” (1837), S. 137/R2a. Στον κατάλογο των περίπου 1000 έργων του Czerny κυριαρχούν οι σπουδές για την τεχνική του πιάνου που είναι σε χρήση ακόμα και σήμερα, ενώ σαν συνθέτη τον θυμόμαστε από την συμβολή του στο “Hexameron”, 6 παραλλαγές για πιάνο πάνω σ’ ένα βαλς του Bellini από την όπερα “Οι πουριτανοί”· οι 6 παραλλαγές γράφτηκαν από τους

Liszt, Thalberg, Pixis, Herz, Czerny και Chopin.

Franz SCHUBERT (1797-1828): “Παιδικό εμβατήριο”, σε Σολ+, D.928

Ελένη Κωστελέτου – Αλέκα Τσούκη, πιάνο - 4 χέρια

Μαθητής στα 12 του Salieri, ο Schubert δίνει τα πρώτα δείγματα της ιδιοφυΐας του στα 17 του μόλις χρόνια όταν συνθέτει το τραγούδι “Η Γκρέτσεν στον αργαλειό” (D. 118) με κείμενο από τον “Φάουστ” του Γκαίτε. Στον τεράστιο αριθμό (600 περίπου) τραγουδιών (Lieder) που συνέθεσε στη σύντομη ζωή του η μελωδικότητα και η εφευρετικότητα είναι τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αδιαφορώντας συχνά για τη φόρμα.

Franz SCHUBERT: “Στρατιωτικό εμβατήριο”, σε Ρε+, D. 733

Νεφέλη Μασκαντούρη – Μαρία Εξηντάρη, πιάνο – 4 χέρια

Στον αρκετά μεγάλο κατάλογο πιανιστικών έργων του Schubert -που, παραδόξως, δεν συνέθεσε κανένα κοντσέρτο για πιάνο- δεσπόζουν οι 11 Σονάτες και οι 6 Impromptus, ενώ υπάρχουν και πολλές μικρής έκτασης συνθέσεις. Στα έργα αυτά συνδυάζεται η κλασσική φόρμα με την ρομαντική αρμονία, τον λυρισμό και την υψηλή εκφραστικότητα.

Frederyk CHOPIN (1810-1849): “Fantaisie – impromptu”, op. 66

Έλενα Λαμπροπούλου, πιάνο

Από τους 4 μεγάλους συνθέτες-πιανίστες που γεννήθηκαν γύρω στο 1810 -Mendelssohn (1809), Chopin (1810), Schumann (1810) και Liszt (1811)- ο Chopin έγραψε σχεδόν αποκλειστικά για το πιάνο. Ο Schumann χαιρέτισε την εμφάνιση του Chopin σαν συνθέτη με τα λόγια: “Κύριοι, μιά νέα ιδιοφυΐα”. Η Fantaisie-impromptu, έργο του 1834, δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατο του συνθέτη (1849, Παρίσι) και είναι ένα ακόμη δείγμα “απόλυτης” μουσικής, όπως και το σύνολο του έργου του, χωρίς ρομαντικούς τίτλους και υπαινιγμούς ιστοριών.

Διασκευή: Ara Dinkjian - στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Δανάη Μωραΐτη, τραγούδι

Μάνος Κοπανάκης, πιάνο (φιλική συμμετοχή)

Παραδοσιακό μικρασιάτικο (Σμυρνέϊκο) τραγούδι της αγάπης

Αντικρυστός χορός, σε εννιάσημο μέτρο

Ειρήνη Κοξαράκη, τραγούδι

Νίκος Γουργιώτης, πιάνο

Τα λαϊκά παραδοσιακά τραγούδια πέρασαν, σχεδόν πάντα, από γενιά σε γενιά με την προφορική παράδοση -συχνά σε διάφορες παραλλαγές- και χωρίς οργανική συνοδεία. Ο φόβος πως το γνήσιο, αυθόρμητο αυτό υλικό χανότανε οδήγησε μουσικολόγους και ερευνητές στη καταγραφή και ταξινόμηση του, κυρίως στα τέλη του 19ου αιώνα αλλά και τις αρχές του 20ου, πιθανόν και σαν αντίδραση στον Γερμανικό μουσικό πατριαρχισμό και μοντερνισμό. Η συντομία της φόρμας και η λιτότητα των μέσων στα τραγούδια αυτά τα τοποθετεί στο ίδιο ύψος με τα άλλα, μεγαλύτερης φόρμας, έργα της έντεχνης μουσικής, προσδίδοντας τους μιά καλλιτεχνική τελειότητα.

Κώστας ΚΥΔΩΝΙΑΤΗΣ (1908-1996):

“Σαν στολίζουν τον γαμπρό, σαν στολίζουν και τη νύφη”

Παραδοσιακό Ροδίτικο από την “1η Δωδεκανησιακή Σουΐτα”

Βενετία Σκευοφύλακα, πιάνο

Άλλος ένας συνθέτης της λεγόμενης “Νεοελληνικής Εθνικής Σχολής” που αντλεί το υλικό του από το δημοτικό τραγούδι και την Βυζαντινή μελωδία με τις δικές της κλίμακες (= τρόπους) και την ενδιαφέρουσα ρυθμική ποικιλία. Ο Κ. Κυδωνιάτης, παρά ταύτα, έχει σελίδες με έντονα χρωματική αρμονία που, συχνά, φτάνει στα άκρα. Οι 4 Δωδεκανησιακές Σουΐτες του είναι έργα του 1985.

Μάνος ΧΑΤΖΗΔΑΚΙΣ (1925-1994), μουσική

Νίκος ΓΚΑΤΣΟΣ (1911-1992), στίχοι:

“Η μικρή Ραλλού”, από τον κύκλο “Το χρυσάφι της γης” (1971)

Χριστίνα Σταύρου, τραγούδι

Γιώργος Παπαδόπουλος, κιθάρα

Γιάννης Αυγερινός, πιάνο

Η συνεργασία του Νίκου Γκάτσου με τον Μάνο Χατζηδάκι ξεκίνησε για λόγους καθαρά βιοποριστικούς και εξελίχθηκε σε μία σχέση που καθόρισε το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι. Αυτό το ποιητικής αισθητικής τραγούδι της συνεργασίας Χατζηδάκι-Γκάτσου δικαιολογεί απόλυτα την άποψη του Μάνου Ελευθερίου πως: “η προσφορά του Γκάτσου ήταν το μεγάλο Απρόοπτο. Ο Γκάτσος έφερε τον υπερρεαλισμό· όχι μόνο τον εισήγαγε, αλλά τον επέβαλλε κιόλας”.

Luiz BONFÁ (1922-2001): “Πρωΐ Καρναβαλιού”,

από την ταινία του Marcel Camus “Orfeu Negro” (1959)

Μεταγγραφές για σόλο κιθάρα: Χάρης Πελώνης

Δημήτρης Μουντούρης, κιθάρα (φιλική συμμετοχή)

Δύο διάσημοι Νοτιο-Αμερικανοί συνθέτες/κιθαριστές με διαφορετικές καριέρες: ο Αργεντινός Jorge Morel με μιά σειρά κλασσικών συνθέσεων στο ενεργητικό του -με γνωστότερη την Suita del Sur- και ο Βραζιλιάνος Luiz Bonfá που μαζί με τους Antοnio Carlos Jobim και Vinicius de Moraes αποτελεί τη μετάβαση από την τολμηρή, αλλά και λυρική, Samba-canção στους νεωτερισμούς της εκλεπτυσμένης Bossa-Nova που θα επιβάλλει ο João Gilberto.

Astor PIAZZOLLA (1921-1992): “Χειμώνας” (1970),

από τις “4 Εποχές”

Διασκευή: Sérgio Assad

Γιώργος Παπαδόπουλος, κιθάρα

Το κομμάτι αυτό και άλλα 3 ανεξάρτητα κομμάτια παιζόντουσαν συχνά από τον Piazzolla σαν μία ενότητα 4 τανγκό με τον γενικό τίτλο “Οι 4 Εποχές του Μπουένος Άϊρες”. Η σουΐτα αυτή στη συνέχεια ενορχηστρώθηκε για ένα κουιντέτο από βιολί (βιόλα), πιάνο, ηλεκτρική κιθάρα, κοντραμπάσσο και μπαντονεόν. Το 2009 ο Ρώσσος συνθέτης Leonid Desyatnikov μετέτρεψε τα απλά αυτά κομμάτια σε τρίμερες συνθέσεις για βιολί και έγχορδα παρεμβάλλοντας πρωτότυπο υλικό από τις “4 Εποχές” του Vivaldi.

Robert SCHUMANN (1810-1856):

Σονάτα για βιολί και πιάνο αρ.1, σε λα-, op. 105 (1851),

1ο μέρος: με παθιασμένη έκφραση

Σωκράτης Σταθουλόπουλος, βιολί (φιλική συμμετοχή)

Ελένη Στογιάννη, πιάνο

Οι συνθέτες που άσκησαν την άμεση και μεγαλύτερη επίδραση στον Schumann ήταν ο Beethoven και ο Schubert. Και οι δυό τους είχαν ήδη πεθάνει όταν ο νεαρός Robert πλησίαζε τα είκοσι του χρόνια. Στη σύντομη ζωή του έκανε αισθητή την παρουσία του σαν συνθέτης, πιανίστας και κριτικός/εκδότης του “Νέου περιοδικού για τη μουσική”. Είναι ενδιαφέρον πως μέχρι τα 30 του χρόνια έγραψε μόνο για πιάνο. Οι 2 Σονάτες για βιολί και πιάνο (1851) είναι έργα υψηλού επιπέδου όπου συνδυάζονται η κλασσική δομή και η ρομαντική έκφραση μ’ ένα στοιχείο ποιητικότητας που χαρακτηρίζει όλα τα υπόλοιπα έργα του Μουσικής Δωματίου.

Ferenc LISZT (1811-1886): “Sposalizio” (= Γάμος)

από τα “Χρόνια προσκυνήματος”, 2ο Βιβλίο “Ιταλία”, R10b/S 161

Δέσποινα Γαρδέλη, πιάνο (φιλική συμμετοχή)

26 κομμάτια αποτελούν τα 3 βιβλία της σειράς με τον γενικό τίτλο “Χρόνια προσκυνήματος” που αναφέρονται σε διάφορα έργα της Ιταλικής τέχνης· το συγκεκριμένο κομμάτι, “Sposalizio”, είναι εμπνευσμένο από τον πίνακα του Raphaelo “Ο γάμος της Παρθένου”. Η απίστευτη πιανιστική του δεξιοτεχνία έφερε την φήμη και τα χρήματα στον Liszt, αλλά όχι και πολλούς φίλους· τόσο o Chopin όσο και ο Berlioz θαύμαζαν τον Liszt σαν πιανίστα αλλά όχι σαν συνθέτη και άνθρωπο. Παρά ταύτα ο Chopin του αφιέρωσε τις “12 Μεγάλες Σπουδές” op. 10, το 1833.

Maurice RAVEL (1875-1937):

“Ευγενικά και συναισθηματικά βαλς” (1911):

Οι αριθμ. 1, 2, 3 και 4

Βίκυ Λώλου, πιάνο

Ο Ιμπρεσσιονισμός των αρχών του 20ου αιώνα χαρακτηρίζει την Γαλλική ζωγραφική και μουσική και είναι η αντίδραση στον Γερμανικό Ρομαντισμό του 19ου αιώνα. Τα Βαλς αυτά είναι η επιτομή του ντελικάτου πιανιστικού γραψίματος του συνθέτη για τον οποίο έγραφε ο Debussy: “το πιό φίνο αυτί που υπήρξε ποτέ”. Ο τίτλος “Ευγενικά και συναισθηματικά βαλς”, γράφει ο Ravel, δείχνει την πρόθεση μου να συνθέσω μιά σειρά από βαλς κατά το παράδειγμα (των ομώνυμων βαλς) του Schubert.

 

Sergei RACHMANINOV (1873-1943):

Ο αριθμός 8 από τις “Etudes-tableaux”, op. 33

(Στην έκδοση του 1911 το ίδιο κομμάτι έχει τον αριθμό 5)

Ηρώ Κατσίμπελη, πιάνο

Ο τελευταίος, ίσως, από τους μεγάλους πιανίστες-συνθέτες που, αν και πέθανε στα μέσα του 20ου αιώνα (1943), η αρμονική του γραφή και η αισθητική του μας παραπέμπουν στους Ρομαντικούς συνθέτες του τέλους του 19ου αιώνα. Οι 2 συλλογές πιανιστικών κομματιών (op. 33 και 39) με τον τίτλο “Σπουδές-εικόνες” δεν είναι μουσική απόδοση κάποιων οπτικών ερεθισμάτων· ο ίδιος ο Rachmaninov, εξ άλλου, έλεγε: “δεν εμπιστεύομαι και πολύ τον καλλιτέχνη (= συνθέτη) που περιγράφει τις (προσωπικές) εικόνες του”.

Γιώτα ΑΝΔΡΙΚΟΥΛΑ (γενν. 1973): “Pietà”,

5 σύντομες σκηνές για τρίο βιολί – βιολοντσέλλο – πιάνο

Προσευχή της Παναγίας - Σταύρωση - Αποκαθήλωση - Θρήνος - Ανάσταση

Σωκράτης Σταθουλόπουλος, βιολί

Αμαλία Γιαννοπούλου, βιολοντσέλλο

Ελένη Στογιάννη, πιάνο

... ατενίζοντας το άγαλμα της Pietà του Μιχαήλ Άγγελου στη Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό. Το έργο, σε 3 μέρη, μεταφέρει νοητά τις ώρες του Ιησού από τη στιγμή που οδηγείται στη φυλακή μέχρι την Ανάσταση, ενώ, παράλληλα, η Παναγία προσεύχεται και θρηνεί.

Σαν Coda ...... όλα επιστρέφουν στον μεγάλο Κάντορα του Θεού.....

Johann Sebastian BACH (1685-1750): Παραλλαγές Goldberg,

από το 4ο βιβλίο του Clavierübung, BWV 988 (1741/42)

Η άρια και οι παραλλαγές 1, 5 και 13

Νατάσσα Παύλου, πιάνο

Μετά τις Παραλλαγές Goldberg -μουσική “υπερούσια”, για να χρησιμοποιήσω τη διάλεκτο των μυστικιστών- κλείνομε τα μάτια και αφηνόμαστε στον απόηχο που άφησαν μέσα μας. Τίποτα δεν υπάρχει πιά, παρά μόνο μιά πληρότητα χωρίς περιεχόμενο που είναι ο μόνος τρόπος να πλησιάσεις το Υπέρτατο.

Εμίλ Σιοράν (“Ενώπιον των στιγμών”)

Ευχαριστούμε ιδιαίτερα

την Πρόεδρο του Ο.Π.Α.Ν.Δ.Α. Κα Παναγιώτα Ψαράκη

και τους συνεργάτες της

για την παραχώρηση της Αίθουσας του Οδοιπορικού

για την φετινή μας Συναυλία

Οι σπουδαστές που παίζουν

ανήκουν στις τάξεις των καθηγητών κ.κ.:

(με αλφαβητική σειρά)

Νίκου Γουργιώτη, τραγούδι

Μαρίας Εξηντάρη, πιάνο

Σοφίας Καμβύση, φλάουτο

Ελίζας Μαρδικιάν, πιάνο

Δήμητρας Παπαδοπούλου, πιάνο

Νατάσσας Παύλου, πιάνο

Λιάνας Πιαλόγλου, πιάνο

Βενετίας Σκευοφύλακα, πιάνο

Ελένης Στογιάννη, πιάνο

Αλέκας Τσούκη. πιάνο

Κωνσταντίνας Ψωμά, τραγούδι

Γιάννη Αυγερινού, τάξη Σύνθεσης

Επιλογή ρεπερτορίου και επιμέλεια κειμένων

Εξώφυλλο-Αφίσσα: Αλέξανδρος Αντρέϊ

Επιμέλεια προγράμματος: Καλυψώ Παπακωνσταντίνου